Przyznawanie homoseksualistom pełni praw jest karykaturą tolerancji

Źródło: Rzeczpospolita: Przyznawanie homoseksualistom pełni praw jest karykaturą tolerancji
20.11.2006

W Europie panuje terror politycznej poprawności i karykatura tolerancji, która ma wymusić całkowitą akceptację działań i zachowań, których tradycyjna moralność nie uznaje

Spór dotyczący publicznej aktywności homoseksualistów należy rozpocząć od odpowiedzi na zasadnicze pytanie: czego oni naprawdę się domagają? Czy celem ich manifestacji, parad i innych tego typu działań rzeczywiście jest walka o tolerancję? Czy jest nim raczej promowanie pewnej ideologii, która jest całkowicie sprzeczna z tradycyjną moralnością?

Nie można zaprzeczyć, że niektórzy homoseksualiści naprawdę domagają się szacunku i poszanowania swoich praw, w rozumieniu praw człowieka. Nie można jednak nie dostrzegać, że znaczna ich część wciela się w rolę koryfeuszy ideologii wyzwolenia seksualnego. Zakłada ona, że seksualność jest siłą, która powinna być akceptowana bezwarunkowo, bez żadnych ograniczeń moralnych.

Tolerancja wobec prowokacji

Podstawowym elementem budującym ich tożsamość staje się prowokacja przeciwko tradycyjnej moralności. To dlatego właśnie na większości parad można obserwować roznegliżowanych mężczyzn albo osobników poprzebieranych za księży czy zakonnice. Takich działań absolutnie nie można akceptować, ponieważ nie istnieje prawo do obrażania innych. Nikomu nie wolno ranić uczuć religijnych drugiego człowieka. Kto domaga się szacunku dla siebie, musi szanować innych.

Obecnie w Europie panuje jednak terror politycznej poprawności i karykatura tolerancji, która ma wymusić całkowitą akceptację działań i zachowań, których tradycyjna moralność nie uznaje. A czymże jest tolerancja? Tolerancja oznacza uznanie godności drugiego człowieka oraz faktu, że człowiek jest istotą wolną i jako taki może popełniać błędy i grzeszyć. Jeśli pozbawi się go prawa do pomyłki, jednocześnie pozbawi się go prawa do prawdy, gdyż do prawdy dochodzi się zawsze przez wolność.

Grzech, błąd i wolność

Należy też jednak podkreślić, że tolerancja nie jest całkowitą i bezwarunkową akceptacją wszystkich zachowań. Jeśli człowiek popełnia błąd, musi liczyć się z tym, że ktoś mu go wytknie. Nie ma to jednak nic wspólnego z dyskryminacją.

Dyskryminacja homoseksualistów byłaby błędem i niesprawiedliwością. Z drugiej strony jednak błędem i niesprawiedliwością są próby odebrania księżom prawa do powiedzenia, że homoseksualizm jest grzechem i nieporządkiem moralnym. Chęć pozbawienia księży tego prawa powoduje zacieranie różnic między dobrem a złem.

Przypomnijmy sobie przypowieść o Chrystusie i jawnogrzesznicy. Jezus nie powiedział otaczającemu ją tłumowi: ukamieniujcie ją, ale nie powiedział jej też: dobrze czynisz, wracaj do domu i rób tak dalej. Jezus powiedział: "kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamień". Istnieje dobro i istnieje zło. Cudzołóstwo jest złem. Homoseksualizm jest błędem. Kościół ma prawo do swoich ocen. Ma prawo wskazywać, że homoseksualizm jest nieporządkiem moralnym. I państwo powinno mu to prawo gwarantować, tak jak powinno gwarantować homoseksualistom poszanowanie ich praw, rozumianych jako prawa człowieka.

Zamieszanie panuje również na styku władz i wolności obywatelskich. Nie jest właściwe, by władze miejskie wspierały i dofinansowywały organizacje, które celowo i z założenia obrażają uczucia religijne i moralne większości ludzi. Czym innym jest bowiem manifestacja na znak solidarności ze zgwałconą homoseksualną dziewczyną albo maltretowanym homoseksualnym chłopakiem, a czym innym parada, której celem jest rewolucja seksualna i bunt przeciwko tradycyjnym wartościom. W najbardziej drastycznych przypadkach państwo powinno móc zakazać organizowania tego typu imprez, tym bardziej że niektóre z nich są wyraźnym i otwartym zaproszeniem do wojny z Kościołem katolickim.

Prawo chroni rodzinę

Kolejnym problemem są coraz dalej idące żądania homoseksualistów, którzy domagają się specjalnych praw, na przykład prawa do pobierania się. W tym wypadku państwo powinno dokonać wyraźnego rozróżnienia, i to nie z punktu widzenia fideistycznego, ale racjonalnego, ludzkiego, politycznego i prawnego. Jeśli bowiem założymy, że podstawowym celem małżeństwa są dzieci, to tam, gdzie - co wynika z praw biologii - nigdy w naturalny sposób nie pojawi się potomstwo, nie może być mowy o rodzinie. Homoseksualne małżeństwo jest zwyczajnym nieporozumieniem.

Dzisiaj jednak w wielu państwach europejskich mamy do czynienia z działaniami zwanymi akcją afirmatywną, która polega na wspieraniu żądań homoseksualistów i bezwarunkowym uznaniu ich zachowań za równorzędny i alternatywny styl życia. Należy sobie zatem postawić pytanie, czy takie działania leżą w interesie państwa. Odpowiedź brzmi: nie. Interesem państwa powinno być promowanie stylu życia heteroseksualnego, a nie propaganda stylu życia homoseksualnego. Państwo powinno wspierać rodzinę jako najbardziej właściwy i pożądany model życia społecznego. W przeciwnym bowiem razie Europie grozi unicestwienie. Już teraz można dostrzec wyraźne sygnały świadczące o dekadencji naszej cywilizacji. Podobne sygnały zapowiadały schyłek wszystkich wielkich cywilizacji. Kryzys rodziny, szerzenie się homoseksualizmu, zarzucenie fundamentalnych wartości legły u podstaw upadku Imperium Rzymskiego.

Europa, jeśli chce przetrwać, musi ponownie zacząć promować i wspierać rodzinę. To rodzinie bowiem społeczeństwo zawdzięcza swe biologiczne przetrwanie i rozwój. A ponieważ to rodziny ponoszą największe ciężary, wychowując i kształcąc dzieci, tylko im należy się wsparcie państwa i ochrona prawna. Pary homoseksualne tego prawa z oczywistych względów mieć nie powinny. Są prawa rodziny i prawa człowieka. Nie ma praw homoseksualistów.

Rocco Buttiglione, -oprac. b.z.

Rocco Buttiglione, polityk chadecki i filozof, był ministrem w rządzie Silvia Berlusconiego. W październiku 2004 roku wysunięty jako kandydat na włoskiego członka Komisji Europejskiej. Po przemówieniu, w którym homoseksualizm nazwał grzechem, jego kandydatura upadła